W grudniu 2012 roku, w dwusetną rocznicę odwrotu napoleońskiej Wielkiej Armii z Rosji, Sylvain Tesson, francuski pisarz i podróżnik, przemierza trasę Moskwa - Paryż na motocyklu Ural, by złożyć w ten sposób hołd żołnierzom Napoleona.
W podróży towarzyszą mu przyjaciele: Cédric Gras, szef Alliance Française w Doniecku na wschodzie Ukrainy, Thomas Goisque, znany reporter i fotograf, oraz dwaj Rosjanie, Wasilij i Witalij.
Uczestnicy wyprawy studiują po drodze świadectwa uczestników kampanii Napoleona: generała Caulaincourta, osobistego sekretarza Napoleona, oraz sierżanta Bourgogne`a.
Efektem tej ryzykownej wyprawy jest barwna opowieść, podczas której czytelnik przenosi się na pole bitwy pod Borodino, nad rzekę Berezynę, do Wilna, Warszawy i Berlina z okresu Cesarstwa.
Nie brak w niej również głębszych rozważań na temat aktualnej sytuacji Francji, polityki Zachodu wobec Rosji czy wreszcie życia i jego sensu.

Ponad dwa i pół tysiąca lat temu grecki poeta napisał dwa eposy, jeden o wojnie, drugi o drodze powrotnej do domu. Od tego czasu każde pokolenie analizuje te dzieła, próbując zrozumieć, co zostało w nich wyrażone. Jak większość dzieci Sylvain Tesson nudził się na lekcjach, kiedy w programie były Iliada i Odyseja. Powrócił do nich niejako z obowiązku jako czterdziestolatek, przygotowując cykl audycji radiowych, które później zaadaptował dla potrzeb tej właśnie książki. Z literaturą przedmiotu zaszył się w krajobrazie Homera - na greckiej wysepce pod palącym słońcem, wśród nieprzyjaznych skał, wycia wiatru i szumu wzburzonego morza. Czytając na nowo obie epopeje, zdał sobie sprawę, że przeszedł obok czegoś, co tak naprawdę wszystko w sobie skupia, wszystko podsumowuje i rzuca światło na to, czym jesteśmy i do czego tęsknimy. Zaryzykował nawet twierdzenie, że podobnie jak malarstwo mogłoby poprzestać na malowidłach ściennych w Lascaux, tak twórczość literacka mogłaby się zakończyć na Iliadzie i Odysei.